|
Acda & de Munnik * Ad Visser * Albert Mol * Albert Verlinde * Alderliefste * Annemarie Oster * Arjan Peters * Bart Peeters * Bart van der Weide (Racoon) * Bas Steman * Beau van Erven Dorens * Bløf * Blossom Dearie * Boudewijn de Groot * Bram Vermeulen * Cees van der Pluijm * Chris Pilgram * Claudia de Breij * Cor Franc * Dimitri van Toren * Drs. P. * Edith Huijer * Elly & Rikkert * Frans Halsema * Fred Florusse * Friso Wiegersma * Gerard Alderliefste * Gerard Cox * Gerrit den Braber * Guus Vleugel * Haye van der Heyden * Heddy Lester * Heere Heeresma * Henk van Gelder * Herman Pieter de Boer * Herman Snellen * Herman van Veen * Huub van der Lubbe * Ingrid Valerius * Ischa Meijer * Jaap van der Merwe * Jacques Klöters * Jeroen Zijlstra * Jeroen Krabbé * Job Cohen * Johan Anthierens * Joop Admiraal * Karel Glastra van Loon * Kees Fens * Kick van der Veer * Kitty Courbois (klik hier voor bewonderaars L t/m Z)
Anderen hebben op hun eigen wijze zijn nummers vertolkt, of lieten zich door hem inspireren bij het maken van eigen nummers. Veel fans hebben plakboeken aan hem gewijd. En... er lopen vele jonge Ramsesjes rond!
Ramses Shaffy is ook herhaaldelijk 'en publique' onderscheiden, o.a. met: Van 1968 tot 1988 was het Amsterdamse Shaffy Theater naar hem vernoemd. De maker van deze site begon in februari 2003 een digitale 'fanpagina', die al snel van vele bijlagen werd voorzien en inmiddels al meer dan tweehonderdduizend keer is bezocht. Bart Bovee heeft daarvoor een pakkend intro gemaakt. En velen hebben iets in het bijbehorende gasten- c.q. logboek geschreven. Ramses zelf bijvoorbeeld, om maar iemand te noemen! En Olga Duijm, die een column aan hem wijdde.
"Shaffy is: Passie, Ontroering, Heimwee, Weerzien, Liefde,
Nog meer liefde, Feest, Muziek, Zang. De enige echte chansonnier van Nederland."
"Het lied en het eigen Zijn moeten wat mij betreft volledig samenvallen.
Je moet geen kunstjes doen. Het meest interessant vind ik het wanneer iemand kan doen wat hij is.
Je moet je liedjes kunnen ademen, zoals Ramses."
"De première was in De Brakke Grond. Tout Amsterdam kwam, en alle gieren van de recensies waren er.
Ik zat met Wim Sonneveld op de eerste rij.
En ik kan je vertellen dat ik tot op de huidige dag nog nooit zo gelachen heb.
Als het nu zou spelen... nee, ik geloof dat de mensen er nu nog niet aan toe zijn.
Het was drie keer zo gek als gek."
"Ik heb altijd veel naar zijn muziek geluisterd,
vooral in de periode dat ik studeerde en me vaak eenzaam voelde in de grote stad.
Het lied 't Is stil in Amsterdam spreekt me dan ook zeer aan.
Als mens betekent Ramses zeer veel voor me.
Hij is een creatieve krachtbron waaraan velen zich kunnen laven.
Je eigen weg gaan, dat willen we toch allemaal.
En ja dat spelen met de roddelbladen wat Ramses altijd deed, heb ik dankbaar overgenomen.
We moeten het allemaal niet belangrijker maken dan het is."
"Bij Ramses voelde ik me altijd wat ongemakkelijk.
Ik wist nooit hoe ik tegemoet moest komen aan al die energie."
(in 'Sjans: lichtzinnige herinneringen', 2002:)
"Jarenlang was ik verliefd op Ramses Shaffy, van mijn dertiende tot en met mijn vijftiende.
'Un premier amour ne s'oublie jamais, s'oublie jamais, s'oublie jamais.' (...)
Wat een verademing, dat feest na al die saaie Gijbregt-monologen (...)
toen die knappe jeune premier opkwam
(kort tevoren nog mijn moeders lievelingstoneelschoolleerling) veerde ik op.
Wat een moderne broer Arend! Daar was iedereen het over eens.
En ook dat er niets mankeerde aan die zangstem. (...)
Die jongen van Shaffy, zo noemde mijn vader [Guus Oster, directeur van de Nederlandse Comedie, sh]
de nieuwe aanwinst. Nou ja aanwinst... Nu eens kwam dat getalenteerde stuk ongeluk niet opdagen
op een repetitie omdat er 'een paard onder de tram had gelegen', dan weer was hij tijdens diezelfde Gijsbregt zijn
kleedkamer uit-, het Leidseplein op- en een kroeg ingelopen, dit ten koste van Arends laatste opkomst.
Maar het meest moet het hanige directeurtje zich hebben geërgerd aan de unanieme verliefdheid op die jongen van Shaffy - nog
biseksueel ook! -, mijn moeder [actrice Ank van der Moer, sh], eens zijn vrouw, voorop."
(eveneens in 'Sjans', over de oudere Ramses:)
"Al van verre zie ik hem zitten op een van zijn stamterrassen in de Amsterdamse binnenstad, de lange benen over elkaar,
het grijze hoofd achterover, een Casanova in ruste.
"Was hij alleen de gelukzalige vagebond, dan hadden we hem nooit zo stevig in ons hart willen sluiten.
Het is zijn kwetsbaarheid die hem met de toehoorder samenbrengt.
Daarom blijven we doorgaan hem massaal te bewonderen."
"Hij nam plaats achter de piano, pingelde een eind weg,
vroeg zich hardop af in welke toonsoort hij in hemelsnaam bezig was,
legde uit hoe ingewikkeld het is te denken om drie voetpedalen,
nieste, kuchte, mummelde, hoestte, giechelde, gromde,
vroeg verschoning omdat hem een openingsregel ontschoten was, ontspoorde halverwege nog een keer,
moduleerde herhaaldelijk levensgevaarlijk, en zong, vocht, huilde, bad, lachte, werkte en bewonderde:
precies wat we hadden kunnen verwachten, maar tegelijkertijd griezelig van onvoorspelbaarheid."
"Ik kijk op tegen mensen als Mick Jagger en Ramses Shaffy die - hoe vals ook - de hemel kunnen opentrekken."
"Op het Almere-festival horen we het einde van Ramses Shaffy's concert.
Fantastisch hoe deze bejaarde legende z'n publiek nog steeds beroert. Alle respect."
"Ogenschijnlijk een oude man.
Vanbinnen een jongensboek met een open einde."
(tegen de webmaster, 31 januari 2004:)
"Heel spiritueel aan hem is de acceptatie van alles wat hij tegenkomt. Zeker niet stoïcijns, maar hij kan het altijd aan. Zo van: 'als het minder mooie er niet was, zou het andere minder prachtig zijn.' Dat is levenskunst."
"Ik heb mijn studententijd als het ware doorgebracht met Ramses Shaffy.
Ik zat in een band en maakte daarvoor ook van die Ramses Shaffy-teksten.
Het werd dan helaas een beetje 'opgerockt' met heel slechte rockmuziek.
Die band was ook niet echt fantastisch,
maar ik zat verder de hele dag alleen maar naar Ramses Shaffy te luisteren,
het liefst huilend. Ik zat het ook allemaal luidkeels mee te zingen."
"Ramses had such a distinctive laugh. (...)
I think Ramses is one of the most gifted musician/songwriters in the music world.
His melodies are wonderful, I don't understand Dutch but I am sure the lyrics are first class.
As a performer he is definitely first class--a world class artist and I am crazy about him."
"Ik bewonder Ramses' grenzeloze vrijheid, die zó vanzelfsprekend overkomt dat je
onherroepelijk gelooft net zo vrij te kunnen zijn."
(in de VPRO Gids, 25 september 2004:)
"Pastorale werd nadrukkelijk geschreven voor Ramses en Liesbeth,
niet voor mezelf en een zangeres. Ik heb bij het schrijven niet alleen rekening gehouden met Ramses,
maar was me er ook volledig van bewust dat ik het nooit zo zou kunnen zingen als hij,
omdat ik die overrompelende energie en 'bombast' mis die hij nu eenmaal heeft."
"Shaffy is oer! Is mateloos echt! Ook in zijn beleving. Zijn vrolijkheid, zijn melancholie, alles is echt, niets is geleend!"
"Die man bedánkt zijn publiek als geen ander. Geen formele buiging, nee, hij dankt écht.
Hij is mateloos dankbaar. En dat draagt hij over. Om alles. Grandioos. Het is één brok overdracht en vrijheid."
"De waanzinnige teksten van Shaffy, de opzwepende muziek, de weemoed, de warmte en de liefde - alles droeg bij aan een nieuw gevoel, een gevoel van hoop en vertrouwen, dat het goed zou komen met ons, met de maatschappij, met de mensheid."
"Al dat exorbitante gedoe waar hij nogal eens van is beschuldigd, daar heb ik nooit zoveel van gemerkt.
Wat we deden was puur muziek maken en op pad gaan in Amsterdam, vele uren achter elkaar.
Dat was erg leuk, maar ook erg inspirerend en leidde vaak tot mooie dingen."
"Ik ga voor Ramses Shaffy, voor Dag en nacht van eind jaren zeventig, zijn
rijkste periode als zanger en als liedjesschrijver, vind ik. Hij heeft een
fantastisch gevoel voor troost, door extatisch blije liedjes te maken en
door te laten horen 'Het is voor mij ook niet makkelijk.' Dat contrast vind
ik mooi."
"Muzikaal is hij niet Amerikaans, maar echt Europees. Zijn invloeden komen uit Europa. Hij is in Nederland opgegroeid, maar zijn de wortels zijn Russisch, Pools, Slavisch. De blues zit er ook in, dat is Amerika. Zijn teksten vind ik op het niveau van Amerikaanse standards, zoals Cole Porter, Laurence Hart en Irvin Berlin ze schreven. Shaffy weet gewone, emotionele dingen heel bijzonder te verwoorden, terwijl je geen moeite hoeft te doen om het te begrijpen. Hij heeft een beeldspraak vaak... de oude man schuifelt schimmig in de mist: je bent meteen thuis!
Hij danst op het koord en staat op één hand
Kijk eens daar gaat Ramses voorbij
(rongongdeediedee-rongoldeedeedong
De stad is zijn keuken en het land zijn tuin
Kijk eens daar gaat Ramses voorbij
(rongongdeediedee-rongoldeedeedong
Regenmakers, alchemisten en een tovenaar
Kijk eens daar gaat Ramses voorbij
(rongongdeediedee-rongoldeedeedong
(met dank aan Bert Klop, Roelien Kurc en Jan Vliegen)
Het was in de roemvolle tijd van Jacques Brel
En 't was in een pand aan het Thorbeckeplein
Geen grote bezetting, maar krachtig effect
En Ramses... wel, iedereen voelde zich jong
Ik zie het nog steeds als een feest
"Ramses zegt vaak onzin. Vooral als hij mensen zat is."
(geciteerd in 'Naakt in de orkaan', 2003:)
"Ramses weet altijd weer mensen uit te pikken die voor hem rennen,
die alles voor hem doen, en ze doen het nog met liefde ook!
Maar hij geeft ook zoveel liefde terug, het is een wisselwerking.
Hij geniet zo van de kleine dingen: warmte, liefde, aandacht, twee armen om hem heen; dat is het allerbelangrijkste.
Geen gezeik en gedoe. Hij pikt die types er ook meteen uit."
"Officieel kun je helemaal niet herstellen van die ziekte die hij heeft... Korsakov.
Hij heeft zo'n sterk lichaam, zo'n sterke geest, dat hij ook hierin weer afwijkt."
"Hij bracht voor ons uit Amerika de eerste elpee mee van Joni Mitchell, waarvoor we hem nog altijd dankbaar zijn."
"Ik ben een grote fan. De manier waarop hij leeft en dat omzet in muziek is zeer inspirerend.
Ik heb zelf ook teksten geschreven. Als je dan zijn muziek hoort denk je: laat dat ritme en rijmschema nou maar eens los, het gaat erom wat je voelt!
Die man is groot! Ik ben altijd jaloers op hem geweest. Voor Don Quichocking was Ramses een voorbeeld.
We deelden dezelfde kroeg: de Gelaghkamer. Opeens keken we dan soms allemaal naar de deur.
Dan kwam Ramses binnen. Het leek wel of die man een magnetisch veld om zich heen had. En nog!"
Hij is on-hollands, dat is zeker waar
Hij heeft de pest aan normen en fatsoen
Maar toch, maar toch dat zijn bijkomstigheden
Waar het uiteindelijk om gaat
Hij leefde gulzig, hij was roekeloos,
Het uiterste wordt langzaamaan te ver
Want zingen is de passie van zijn leven
Waar het uiteindelijk om gaat
Dat alles, alles gaat voorbij
Waar het tenslotte om zal gaan
Laatst een feest bij Jacobien
"We zaten zelf op het podium gewoon aandachtig te luisteren naar wat er nu weer allemaal zou gaan gebeuren in
zijn improvisaties. Een beetje als medemuzikant, maar vooral als
toehoorders! Ik zag de ogen van bassist Arnd rood worden en voelde zelf ook van
alles in me rondgaan: verbazing, emotie. Even zag ik hem in vol
ornaat: z'n Egyptische klanken, woordgrapjes, niet-te-evenaren
akkoordenkeuze - zwaar maar ook jazzy - plots een fragmentje Cantate erin
(gejuich!): honderd procent Ramses!
"In die periode had Ramses veel problemen met de fiscus. En op een gegeven moment kwamen politie en belastingdienst bij hem langs om zijn inboedel in beslag te nemen.
Het enige van waarde dat Ramses bezat was zijn vleugel en die wilde hij natuurlijk voor geen goud kwijt. Ramses ontving die mensen met allure. Hij zei:
'Heren, wat fantastisch dat u er bent, gaat u zitten.' Hij sleepte allerlei matrassen en drank aan en zette hen om de vleugel.
Vervolgens zei hij: ik heb net een nieuw stuk gecomponeerd en daar moet u even naar luisteren, het heet 'Eens in de honderd jaar'.
Ramses kreeg het voor elkaar dat die mensen, die voor iets totaal anders gekomen waren, rustig gingen zitten en het refrein luidkeels meezongen.
Daarna zei Ramses: 'Nu begrijpt u waarschijnlijk wel dat ik deze vleugel niet kan missen.' Dat begrepen ze inderdaad en ze zagen meteen dat er verder niets te halen viel,
dus ze zijn onverrichterzake vertrokken."
"Wij vonden onszelf veel beter, interessanter en intelligenter,
maar Shaffy, dat was eigenlijk best een heel aardig cabaret.
Het was lyrisch poëtisch, had niets te maken met satire, wat wij deden. Totaal anders!"
"Ik was jarenlang goed bevriend met Ramses tot ik merkte dat zijn flamboyantie eigenlijk gebaseerd is op extreem egocentrisme. [Staat er harder dan ik bedoel. Het is niet een negatieve vaststelling, maar juist een hele rustige.] Zoals dat bij velen die briljant zijn het geval is."
"We stonden een keer in Brabant, in een splinternieuw theater. Diezelfde avond moesten we optreden in een zaak van mijn vader die een jaar bestond, op het Leidseplein. Dus ik zei in Brabant tegen Ramses: 'Maak het niet te lang, anders redden we het niet meer om nog in Amsterdam op te treden.' Nee, dat zou hij niet doen. Hij kwam op en ging 'Het boek Lielje' voorlezen. Halverwege brak hij het af en riep: 'We hebben weinig tijd, hier is Heddy Lester!' Het publiek begreep er niets van. Het was ook nog eens zo'n avond dat hij alle decorstukken en microfoons omgooide, enfin, een puinhoop! Theaterdirecteur razend!"
"Een juweel van een jongen met een enorme grandeur en een geweldige push. Betrouwbaar in z'n werk. Een zonnetje."
"Zelden was er iemand in dit land die zo met zijn liedjes samenvalt als Ramses Shaffy. Alle facetten van zijn publieke persona zijn terug te vinden in wat hij de afgelopen drie decennia heeft gezongen: romantiek, dwaasheid, levenslust, uitbundigheid en introspectie. Zijn liedjes klinken alsof hij ze telkens in een keer op papier zette, inclusief de feilen die dat soms met zich meebracht, maar ze waren er waarschijnlijk niet beter op geworden als hij er langer aan had geslepen en ze hadden in elk geval de impulsieve kracht verloren die ze nu hebben."
"Van producer Eric Boom kreeg ik een bandje en bladmuziek van het lied 'Ma dernière volonté' in mijn maag gesplitst.
'Maak daar eens iets moois van voor Ramses, wil je?
Kan het gauw, want we hebben verder alles al klaar en we zijn al aan het opnemen.'
(...) Boom twee dagen later aan de telefoon: 'Nee, ik uh...'
Na vier dagen rinkelde de telefoon, in het holst van de nacht, 3 uur 23.
'Zeg, ja, hé, hallo, Shaffy hier,'
klonk de beroemde stem, 'ik zou toch wel verdomd graag...
'Er kwamen nog wat woorden uit, op de achtergrond allerlei geroezemoes,
ik verstond de helft niet, klik, weg.
Een half uur lang was ik zenuwachtig wakker, toen zakte ik uitgeput weg.
De volgende middag! De volgende middag, de onvergetelijke volgende middag,
ging ik mijn stalkamertje binnen, ik zette het bandje aan en uit en weer aan,
en schreef in twintig minuten de tekst van 'Laat me'. Zo betoverend is Ramses.
LAAT ME (1978)
Ik ben misschien te laat geboren
Laat me, laat me
Ik zal m'n vrienden niet vergeten
Laat me, laat me
Ik ben gelukkig niet verankerd
Laat me, laat me
Ik zal ook wel een keertje sterven
Laat me, laat me
"Hij gaat uit van vertrouwen en vaak denkt hij:
Nou ja, als ik dan bedrogen word wat dan nog?
Je leeft zo kort, moet je je daar zorgen over maken?"
RAMSES
Alles wat geschreven is vergaat
Niet de kroon
Niet de laarzen
Niet de naam
"Zag hem voor het eerst optreden in Scheveningen met Shaffy Chantant.
Was negentien of twintig. Ben naar huis gegaan met een lichtje van binnen wat hij had aangedaan."
"Als een rode draad loopt Ramses door mijn leven. Hij is me altijd tien jaar voor. Ik zag hem voor het eerst in de City bioscoop in Utrecht in een zwart-wit film met een mooie Kitty Courbois. Waar die film over ging, weet ik niet meer. Maar, dat hij erin speelde weet ik wel. Ik herinner me zelfs nog wat hij aanhad, hoe hij zat, praatte en deed. Een lange, slanke, intrigerende jongeman, die dingen leek te zien die anderen niet zagen. Een spannend mens van wonderlijke afkomst, voortdurend op zoek naar een vader. Soms stond er een foto in de krant van een groep acteurs. Altijd leek het dan alsof iedereen om hém heen stond. Was hij de laatste van rechts, dan stonden al die anderen naast hem, ook op tv. Het leek wel of hij scherper was, de lenzen van de camera's schoner waren als Ramses in beeld was.
In het echt zag ik hem voor het eerst op een gracht in Amsterdam. Hij slenterde daar langs de huizen over een brug en verdween, in een café. Ik dorst niet naar binnen te gaan. Ben voor het raam blijven staan en heb tussen de gouden letters van Amstel-bier door geprobeerd een glimp van hem op te vangen.
Jaren later, ik was toen al negentien, zag ik hem in Scheveningen voor het eerst optreden in Shaffy Chantant. Het heeft me geweldig ontroerd. Na afloop ben ik blijven wachten om hem te zeggen hoe mooi ik het vond, hoe mooi ik hém vond. Er was geen doorkomen aan. Mensen dromden om hem heen. Ik heb er een tijdje naar staan kijken en ben toen naar huis gegaan met een lichtje in mijn hart dat hij had aangestoken.
Ramses ik ben geweldig trots dat ik jou deze prijs mag overhandigen, ik kom je halen..."
Lieve Ramses Shaffy
Aan de vooravond van mijn 60e verjaardag
Hoogachtend,
Herman van Veen
"Hij blijft het kleine jongetje op de trein, dat haal je niet meer uit hem...
daarom ook die bindingsangst, terwijl hij er zo'n behoefte aan had...
Dat is zijn eeuwige eenzaamheid."
"De passie, de hartekreten, die vind je alleen maar in de popmuziek. En bij Ramses!"
"Hij heeft iets ontzettends aardigs in z'n ogen, z'n gezicht, de
manier waarop hij, schijnbaar onbestuurd, twee handen op je legt,
uitsluitend primair (één seconde geconcentreerd) reageert"
"Een wilde acteur, bezeten van toneel, maar ook van improviseren aan de piano en daartussendoor liedjes zingen,
die in uitvoering en inhoud even aan de Franse chansonnier Gilbert Bécaud doen denken.
Een vervaarlijke causeur en charmeur, die daar in zin liedjes en schilderijen (ja, óók dat!)
geen geheim van wenst te maken."
"Hij is het die dat nieuwe elan brengt waar zo lang naar gezocht was en dat in deze zanger de strijd
aangaat met het cultuurpessimisme en gevoelens van zinloosheid en eenzaamheid
die in de daarvoor liggende jaren door schrijvers als Anna Blaman,
W.F. Hermans en Gerard Kornelis van het Reve onder woorden was gebracht.
Zijn optimisme en elan vital is de scheppende kracht in Shaffy,
veroorzaakt de enorme de enorme levenslust en voedt de alles doordringende liefde van hem
voor mannen, vrouwen, kinderen, Amsterdam en ja, ook het door hem liefdevol bezongen eendje Maurits."
"In de jaren zeventig verandert er wat, het gevoel van een tekort, van een gemis wordt sterker in zijn liefdesliederen.
Soms schetst hij de geliefden als wrakhout dat in de nacht tegen elkaar aan wordt gedreven.
Het genot is dan het tijdelijk opheffen van het alleenzijn en de liefde is balsem tegen de eenzaamheid."
"Ramses is een eenmalig verschijnsel in onze cultuur,
hij heeft ons laten horen hoe je kunt verlangen, hoe je kunt beminnen en hoe je kunt troosten."
"Ramses sloeg mij, toen ik als voetballend dorpskind 'Sammy' hoorde, totaal uit het veld.
Terwijl ik niet eens wist hoe het woord melancholie te spellen."
"Net zo bepalend als Chet Baker is voor mij Ramses Shaffy geweest, met zijn 'Sammy'. Toen ik dat lied hoorde, wist ik dat er meer was. Ramses bracht puur Hollandse poëzie, maar dan gezongen door een vreemdeling. Iemand van Egyptisch-Russische origine, die eerst niet eens een Nederlands paspoort kreeg en die we nu beschouwen als Nederlands erfgoed. Omdat hij het leven bezong, het leven dat ook wij kennen, en het met zo'n overgave wist te bezingen. Hij ging er bijna kapot aan."
"Het is niet alleen charisma - dat heeft hij in hoge mate - het is zijn intuïtieve manier van zingen,
van acteren, van.. Zijn!"
"Ramses is onaangetast in zijn eigen universum!"
"Shaffy Chantant was een van mijn eerste elpees.
Een van de mooie dingen van het burgemeester zijn, is dat je zo iemand dan tegenkomt. Een van de helden uit mijn jeugd! Hij vond het leuk dat ik hem onderscheidde met de Zilveren Medaille van de stad Amsterdam, ik vond het leuk dat ik het mocht doen!"
"Er wordt meeslepend ongedisciplineerd opgetreden, artiesten die op hun beurt wachten, doen dat soms in de zaal,
kijken en applaudisseren mee met het publiek. Er wordt veel Engels, Frans en Nederlands gezongen.
Het programma duurt dan ook drie uur, maar blijft zo lichtvoetig kwajongensachtig dat het geen moment verveelt.
Meesterlijk is het vierstemmige nummer waarvan de tekst zich beperkt tot 'hahahaha', dat op de vreemdste toonhoogten drijft, zinkt en stijgt."
"Heel Amsterdam was verliefd op Ramses. Dat ik met hem was, was heerlijk voor mij.
Het was ook moeilijk, er waren veel kapers op de kust.
"Ramses wilde niet gebonden zijn.
Maar eigenlijk wilde hij toch altijd een vaste vriend. Hij wilde een veilige thuishaven."
"In die tijd werd er nogal gedragen geacteerd: 'popom, popom, popom, popom'.
Bij Ramses ging het van: 'pompepompepom...'.
Die danste over de jambes heen! Dat heb ik van hem geleerd.
Dat je er ritme aan geeft, niet alleen maar maat.
"In café de Kerk dronk ik twee glazen bier en luisterde naar een warrig gesprek tussen Ramses Shaffy en een verlopen vrouw met een piepkleine Yorkshire Terrier,
die in haar handtas zat, en die zenuwachtig begon te piepen elke keer als de beroemde zanger en acteur zijn stem verhief.
'We spinnen zelf de draden van ons leven, maar God weeft het tapijt!'"
"In 1955 was hij, net van de toneelschool, het wonderkind van de Nederlandse Comedie.
Ik hoor nog een vriend van mij zeggen: er speelt nu een geniale Egyptenaar in Amsterdam.
En hij schijnt ook nog geniaal piano te kunnen spelen.
Maar zijn eigen ordeloze buitentheater en de schouwburgdiscipline,
raakten natuurlijk met elkaar in conflict.
Misschien is dit het aardigste aan hem: hij heeft nooit carrière willen maken."
"Hij kan leven of er geen wereld is, althans of de beperkingen ervan er niet zijn.
Dat moet ook het gevolg zijn van een bijna heilige naïviteit, die in de Nederlandse cultuur
nooit voorkomt, want die cultuur is praktisch en daarom uitgerekend."
"Ik vond Ramses en Liesbeth altijd zo sterk als duo,
omdat zij zo uitstraalden dat ze van elkaar hielden en houden.
Er was bij hen geen sprake van jaloezie. Dat ontroert mij.
Maar ze hebben het nooit met elkaar gedaan, misschien dat dat veel verklaart."
"Ik wilde alleen maar naar Amsterdam omdat Ramses daar zat.
En Joop Admiraal. Joop en ik werken nog steeds met elkaar bij Toneelgroep Amsterdam,
en we gaan iedere zondagmiddag op bezoek bij Ramses. Een vriendschap die bestaat vanaf 1960!"
Deze pagina heet 'en bewonder' en alle citaten getuigen inderdaad van (enorme) bewondering.
Het geheel krijgt daardoor misschien een beetje het karakter van een hagiografie.
Tsja, het valt ook niet mee om kritische geluiden te vinden.
Zo die er al zijn, dan hebben ze bijna altijd met de alcohol te maken.
|
Sommigen hebben hem zónder woorden 
een Edison (1967), de Louis Davidsprijs (1971, voor 'Zing, vecht...'), een Gouden Tulp (1976, met Liesbeth),
een Zilveren CJP (1977),
een Gouden Harp (1980),
de Ronde Lutherse Kerk Prijs (1981), een eervolle vermelding op het televisiefestival van Montreux (1981, voor programma 'Liesbeth & Ramses', met Liesbeth, geregisseerd door Bob Rooyens), de Premio Ondas (1981, ook voor 'Liesbeth & Ramses'),
een hommageconcert tijdens het Amsterdams Kleinkunst festival (1994), een Gouden Kalf (2002, voor de documentaire 'Ramses'), een Koninklijke Onderscheiding in de orde van de Nederlandse Leeuw (2002), de Blijvend Applaus Prijs (2002), de Zilveren medaille van de stad Amsterdam (2002), een overzichtstentoonstelling schilderijen in Rotterdam (2002), de Radio 2 Zendprijs (2003, uitgereikt tijdens een Galavoorstelling in Koninklijk Theater Carré), een Ramses Shaffy Filmmarathon in Het Ketelhuis te Amsterdam (2004), de Edison Oeuvre Prijs (2006), een borstbeeld in de Amsterdamse Stadsschouwburg (2007), een zomerzegel (2010).
