...en bewonder!
(bis!!!)
"Het Leidseplein, des morgens zeer vroeg. We komen uit de Kring.
Ramses heeft een burnoes aan, met splitten tot onder zijn oksels.
Eerst waait het voorpand omhoog. Daarna het achterpand. Onder die
burnoes blijkt hij niets aan te hebben. Een paar kinderen dansen om
ons heen en zingen: Hoog Sammy!"
"Ramses aan het strand. De sherry-omzet bij de tent van Adje Keur stijgt tot ongekende hoogte.
Mijn ouders worden door bezorgde kennissen gebeld: hun zoontje was gesignaleerd,
terwijl hij met de beroemde acteur lag te vrijen in een kuil.
Dat klopte, daar was ik samen met Ramses ingevallen, in een poging hem overeind te houden.
Ramses bij mij achter op de solex, in de avondschemer afgevoerd naar de villa van een vriendje
van me te Aerdenhout, wiens ouders niet thuis zijn.
Voorspel tot een groot bacchanaal, met medewerking van vele wonderlijke mensen, tot diep in de volgende dag.
Onvergetelijk.
Ramses aan de vleugel in mijn ouderlijk huis. Wederom zeer veel aanwezigen. Alle ouderlijke drank
aangesproken, c.q. genuttigd. Mijn lieve ouders komen thuis van de tennisbaan. Ook mijn oom Hans
is van de partij, draagt tot over de knie vallende shorts van vooroorlogse kwaliteit. Ramses: "Man,
wat zie je er beláchelijk uit!" En speelt woest en romantisch verder, zijn jebelende stem
doet de ruiten trillen en haalt makkelijk de overkant van de Wagenweg. Mijn moeder gaat koket op tafel
zitten -dat doen alle moeders als ze Ramses ontmoeten- mijn vader kijkt mij aan met de mimiek van een
geschrokken aapje en fluistert: 'Zeg, die jongen is drónken!'"
Lenny Kuhr
"Toen ik vijftien, zestien was, zag ik Ramses Shaffy als een inspirator.
Ik zong toen nog niet in het Nederlands en hij wel.
Hij deed dat zo lekker, dat ik dacht: het kan dus wél!"
(op haar website:)
"Meester over het lied en meester over de tijd."
Wat mij van de productie ('De gast, de gastheer en de geest', red.) wellicht het meest is bijgebleven, zijn Ramses' onzelfzuchtige collegialiteit en liefdevol begrip: daarzonder zou ik ongetwijfeld in het onpeilbaar gat van mijn onkunde zijn gestort! Eerst later, toen ik mijn weg aan het toneel begon te vinden, drong tot mij door hoe uitzonderlijk Ramses' houding ten opzichte van mij was geweest, waar afgunst en wedijver maar al te vaak de boventoon voeren in ons vak...
Het gaat waarschijnlijk niet te ver om te stellen dat Ramses indirect verantwoordelijk is geweest voor de rest van mijn loopbaan.
"Deze grootheid! Zelfs nu, als oude man, heeft hij nog die waardigheid, die uitstraling als hij ergens binnenkomt. Geweldig!"
"Ramses Shaffy is een unieke edele man, prachtig van inborst en uiterlijk, met een overdosis aan charisma."
"Ramses is niet te temmen. Heel veel mensen hebben hem willen claimen.
Ik niet."
"Ramses hoort bij het gilde van vagebonden met charisma, zonder regeltjes en wetten."
"Je kon Ramses niet sturen. Dat liet hij niet toe.
Wanneer mensen hem wilden betuttelen of claimden, was het over.
Dat heb ik aanvaard, maar ik ben de enige uit dat oude groepje waar we mee begonnen die over is.
Ik heb gekozen voor onvoorwaardelijke liefde en vriendschap.
Ik sprak hem dus niet vermanend toe, maar zorgde ongevraagd dat basisvoorwaarden aanwezig waren.
Dat hij 's avonds te eten had voor een optreden - in zijn geval zijn ontbijt - dat er vervoer was, dat zijn pakken bij de stomerij werden opgehaald.
Of je dan nog gelijkwaardig bent in een relatie? Ik zou eerder zeggen aanvullend.
Ik kon alleen maar van die man houden. Vanwege zijn vrijgevochtenheid, zijn talent én omdat er niets kwaads in hem school.
Waar hij was zorgde hij voor elektriciteit en bewondering. Zoals die keer in Parijs waar we een lp opnamen.
We kwamen restaurant La Coupole binnen. Het zat vol beroemdheden.
Maar iedereen draaide ogenblikkelijk zijn hoofd om naar Ramses.
Die prachtige kop, die hoed, die uitstraling. Echte grandeur.
Vip's stootten elkaar aan, obers struikelden om hem maar te mogen bedienen: dit moet een grootheid zijn, dachten ze.
Ik weet zeker dat wanneer hij matiger was geweest hij een internationale ster zou zijn geworden.
Maar hij wenste geen compromissen te sluiten.
Hij leefde erop los en liet zich belazeren.
De 25 gulden die hij per avond verdiende, gingen altijd op.
Nachtrestaurants, clubs, hij nodigde totaal onbekenden uit en betaalde alles.
Ik wist wel: dit kan niet goed gaan. Iemand die zo leeft, kan nooit normaal eindigen.
Hij donderde door, soms een week lang zonder slaap of eten.
Ik heb gebeden tot God: alstublieft als U bestaat, red hem. En dan herrees hij weer uit zijn as."
"Ik zag natuurlijk wel dat Ramses met Joop Admiraal een paar vormde, maar wist ik veel?
Ik hoopte alleen maar dat het uit zou gaan tussen die twee, zodat ik Joops plaats kon innemen."
"Ik ben opgevoed door Ramses. Ik zag deze God naast mij, die stond boven alle wetten, die gaf alleen maar liefde, die was nooit negatief,
die wilde iedereen in zijn waarde laten. Alleen, hij moest niet gestuurd worden."
"Ik was natuurlijk razend verliefd op die man!"
"Ramses lééfde gewoon, waar wij allemaal jaloers op waren."
"Soms kom je iemand tegen, dat gebeurt maar een paar keer in je leven, waarmee het meteen klikt.
Je hoeft niets uit te leggen. Zo iemand is Ramses voor mij."
[Over haar eerste ontmoeting met Ramses:] "Daar stond hij dus, vlak voor me, mijn idool. Hij was mooi. Kaarsrecht, slank, lang van lijf en leden, zwart haar. Zo onhollands, zo onaards mooi, dat ik ervan moest slikken.
Hij had iets wat geen ander had, man en vrouw viel voor hem en ik begreep het, je smolt. En zo aardig ook.
"Hij betaalde nooit zijn belastingen,
hij begreep die gekleurde enveloppen gewoonweg niet en maakte ze ook niet open.
Dus had hij met de regelmaat van de klok deurwaarders op zijn stoep.
Om die op het verkeerde been te zetten, bestond hij het een geelkoperen bordje aan zijn gevel te hangen
waarop in sierlijk schrift Geentje Gleilewiend stond en daaronder,
in een iets kleiner lettertype, haar beroep, souffleuse.
"Ramses is iemand die eerst zijn glazen prachtig oppoetst, ze dan ingooit, en vervolgens - al naargelang er geld voor is - vervangt door
stukken karton of prachtig glas in lood."
[Op de vraag of het gerucht dat Ramses in de knoei zit klopt:] "Ja, maar dat zit ie altijd.
Ramses is een man die voortdurend iets te doen moet hebben.
Als bijvoorbeeld de datum van een optreden nadert, werkt hij zich daarnaar toe
en heeft hij het helemaal niet zo moeilijk.
Maar anders, ja... Ik vind het echter heel eerlijk van hem dat hij het niet onder stoelen of banken steekt.
Want zoals Ramses zijn er velen; alleen krijg je die nooit te zien.
En dat hij zo doet, komt gewoon doordat hij leeft zoals hij denkt en voelt.
Hij leeft trouwens zeer intens.
En zijn bewogen leven, daarvan vind wel iets terug, als je zijn liedjes beluistert!
"Hij wordt begroet als vaste klant. Breekbaar gaat hij in de hoek bij het raam zitten.
Hij is aan komen schuifelen vanaf het Sarphatihuis verderop in de Roeterstraat.
We moeten naar de film. Eigenlijk willen we iets tegen hem zeggen, maar wat?
Dank je wel of zo, maar dan anders. In de plee bij Kriterion fluit ik luid de Shaffy Cantate
en ik moet me inhouden om het ook niet heel hard te gaan zingen.
Dat klinkt in wc's best wel indrukwekkend. Wohohohohohooooo, Wohohohohohooooo..."
"Als we na de film naar huis teruglopen zit hij er nog, een glas rode wijn binnen handbereik.
Op een of andere manier stemt me dat tevreden (...)."
Je iets te lange benen maken weer een reuzenstap
Je iets te lange benen maken weer een reuzenstart
Je iets te lange benen gaan gewoon hun eigen gang
"Ramses is de meest onafhankelijke en onbeïnvloedbare man die ik ooit ontmoet heb.
Die leefde zo intens zijn eigen leven, dat hij niet te beïnvloeden was."
"Ja, dat mag je wel tegenpolen noemen!
Wat ze gemeen hebben is dat zowel Ramses als Jules me konden ontroeren.
Jules lag qua muziek misschien iets dichter bij mij,
omdat alles wat hij componeerde zo ongelofelijk verzorgd van structuur was.
Het was af, het waren kant en klare, buitengewoon verzorgde composities.
Ramses kwam vaak met het ruwe materiaal aan, daar kon je nog aan schaven en peuteren.
Bij het ene liedje wat minder dan het ander, er waren ook stukken die min of meer kant en klaar waren.
"De stukken op 'Wij zullen doorgaan' zijn denk ik allemaal ter plekke, in de studio ontstaan.
Het ging in ieder geval allemaal heel snel. We kwamen binnen, Ramses speelde wat voor en dan schreven wij koortsachtig
wat dingen op. Soms vroeg ik hem dan om de eerste regel nog een keer te spelen, maar meer ook niet.
Misschien dat er een paar nummers bij waren die we al eerder hadden gedaan, maar volgens mij niet."
"Ramses had een enorme impact op mij. Ik weet dat er hele periodes waren dat ik ook net zo begon te praten als hij.
Hij was zo verschrikkelijk dominant aanwezig. Indrukwekkend! Een overdosis charisma!
Op een gegeven moment zei Hilda [zijn vrouw, sh]: Je moet er eigenlijk mee ophouden, want je moet nu een beetje aan jezelf gaan denken.
Hij vreet je op!"
"Ramses was een soort goeroe van de vrijheid. Dat losbandige,
dat bohémienachtige; tot 's morgens zeven uur het Requiem van Fauré draaien met veel drank en tranen."
"Die bohémienachtige kracht had verwantschap met de sfeer van de jazzmuziek. Alleen was Ramses veel minder burgerlijk.
Burgerlijk is dat je op een verkeerde manier je talent probeert in te kaderen en voorzichtig te koesteren, zonder er
durven uit te springen. Een verkeerd soort veiligheid.
Ramses had van alles en nog wat, maar was beslist níet burgerlijk!"
"Na mijn beschermde protestantse opvoeding was hij als het ware de
goeroe van de bohémienachtige vrijheid die ik in het begin van mijn
carrière zo nodig had."
"Ramses is de kortste lijn tussen kunnen denken en voelen. Een goddelijke combinatie.
"Deze man heeft de wereld Nederland ingebracht!"
(in Vrij Nederland, 2005:)
"Ik was een jaar of acht, zat voor de televisie, en bam!, daar was Shaffy. Met die opengewerkte bloes van hem zat hij voor een orkest van allemaal nette mannen. Onvergetelijk, ik dacht meteen: dát is het. Shaffy liet zich qua energie en houding gewoon leeglopen en deed dat nog wonderbaarlijk goed ook. Wat een overgave!"
"Dat dramatische en theatrale, soms zelfs regelrecht overdrevene, vind ik schitterend."
"Wat ik zo prachtig vind aan hem als mens en zanger, dat zie je ook aan z'n ogen, dat heeft hij altijd gehad: de eenzaamheid drupt eruit. En dan moet je naar die mond kijken, die wil altijd lachen, die wil schateren. Dat vind ik onweerstaanbaar, die combinatie."
"Het gevoel niet begrepen te worden werd versterkt toen ik naar een optreden van Ramses Shaffy ging.
Ook hij was waanzinnig populair en ook hij vond desondanks niet wat hij zocht.
Hij zoop zich die avond gewoon kapot, het was verschrikkelijk.
Op weg naar huis werd ik op de wallen aangesproken door de lelijkste vrouw die ik ooit had gezien.
Ik ging met haar mee om mijn gevoel te doden, om mij te wreken op het leven zelf."
"Het grote publiek onderscheidt echt bijna niet meer van vals. Dat valse wordt steeds vernuftiger. Men wordt er ook mee opgevoed.
Echt komt bijna niet meer voor. Mensen als Ramses gaan daaraan kapot. Die voelen dat onechte als pijn."
"Toen ik Ramses leerde kennen bij de Nederlandse Comedie was hij nog heel braaf en zoet.
Dat is later wel veranderd, maar ik geef veel om hem."
"Met Ramses op tournee gaan is voor mij een feest.
Want vervelen doe je je nooit met een man als Ramses."
"Die vitaliteit, kun je zeggen, is mij geschonken en die heb ik met Ramses gemeen."
"Je hebt totaal geen snobisme, ook geen artistiek snobisme.
Je hebt totaal geen 'Wichtigtuerei'. Je hebt nooit gemene roddels.
En je hebt onder alles een totaal vanzelfsprekende aristocratie."
"Levensgevaarlijke tochtjes maakten we in zijn bootje door de grachten (Ramses en motoren, dat is niet echt een geslaagde combinatie).
In Cannes heb ik hem met onnavolgbare grandeur uit een arrestantenauto zien stappen
(in het duurste restaurant aldaar had hij iets te gul Bloody Mary's uitgedeeld).
Soms kreeg ik honderd rozen van hem, dan weer kunstnijvere oorbellen, Belgische bonbons in een satijnen doos,
of een slordig tape'je met een quasi-aubade waar geen touw aan vast te knopen was.
Ramses kan een meeslepende schat zijn (om 8 uur 's morgens aan de deur: 'kom, wij gaan nu ontbijten in het Amstel Hotel'),
maar ook een boosaardige kwezel (om 4 uur 's ochtends aan de keukentafel: 'weet je dat jij een heel laf leven leidt, mevrouw Laseur, Lááf!')."
"Eerst Shaffy zien en dan leven!"
"Het is geen ritmische muziek, het is heel klassiek allemaal.
Ik vond altijd dat er heel veel Rachmaninov in zijn liedjes zat.
Zijn stiefmoeder speelde dat altijd, lees ik nu in het boek van Bas Steman.
En als je goed naar 'In the wee small hours of the morning',
zijn favoriete Sinatra-plaat luistert hoor je ook invloeden.
Zoals het titelnummer: dat is eigenlijk een Shaffy-lied. Er zit ook veel jazz in.
Het is een hele bijzondere mix, lijkt op geen enkele componist.
Het is ook niet wetmatig.
Lichte muziek heeft altijd acht maten of twaalf maten, het is hele symmetrische muziek.
Ramses' muziek is helemaal niet symmetrisch, maar dat heb je niet in de gaten."
"Ik ben ontzettend geraakt door die film over zijn leven.
De scène waarin hij bezopen, helemaal naar de klote achter de piano zit en
't Is stil in Amsterdam speelt heb ik 's nachts vaak in mijn eentje nog even op de dvd
bekeken, voor het slapen gaan. [...] Ramses zegt daarin ook dat hij liedjes altijd begint
met één toon. Ze nemen daar de tijd voor in de documentaire, laten die toon
helemaal uitklinken, zonder dat er verder iets gebeurt. Dat zijn van die kleine dingetjes
die van groot belang zijn op het podium. Heel leerzaam, wat Ramses daar zegt. Die
ijzingwekkende stilte, de spanning die je daarmee kunt opbouwen is groter dan met wat dan ook.
Een van de dertien nieuwe liedjes die we nu spelen is 'Een manier om thuis te komen'. Dat
speel ik solo, met een akoestische gitaar. Daarin doe ik dat ook, zoals Ramses het heeft
uitgelegd: ik begin met die ene toon. Iedereen lult en lult, ik speel door, steeds zachter
en zachter, totdat iedereen doet 'sssssst'. Als het helemaal stil is wacht ik nog even en
begin dan te zingen.
"Hij kiest nog steeds voor wat hij echt wil, heeft zijn waardigheid volledig behouden. Ik zal niet ontkennen dat hij lichamelijk aangetast is door de drank, dat heeft hij zelf ook gezegd.
Maar ik geloof niet dat zijn levensgeluk is aangetast."
"'t Is stil in Amsterdam is bijna een self fulfilling prophecy.
In die sfeer van eenzaamheid heeft hij geleefd, bijna op het destructieve af.
Op zoek naar de persoon die hem liefde kon geven."
"Je ontkomt niet aan zijn charme. Je kunt heel makkelijk iemand vastpinnen op zijn negatieve punten, waar het misgaat en wat hij fout doet.
Maar wou laten zien waar dat charisma, waar dat hele rare, bijzondere, magische bij hem zit."
"De charme zit in het tembre van zijn stem. Dat maakt iets los, heel diep binnen in een ander mens, waar je niet aan ontkomt.
En misschien zijn ogen..."
"Hij is niet iemand die daar nu zielig zit weg te kwijnen in een verzorgingstehuis,
hij is iemand die juist binnen de situatie waar hij nu leeft een behoorlijk gelukkige indruk maakt.
Dat is waar het om gaat: om waar je ook bent en in welke situatie je ook zit, dáár je geluk te vinden."
"Ramses verwierp bewust burgerlijke waarden als orde en zekerheid.
Hij koos voor de chaos, maar wist daarbinnen wel degelijk te presteren.
Ik vind het mooi dat hij zichzelf, en daarmee de idealen van de jaren zestig altijd trouw is gebleven,
terwijl de maatschappij een heel andere koers is gaan varen.
Het is allemaal zo materialistisch geworden, zo agressief.
Dan heb ik toch meer met Ramses' motto's: 'liefde en plezier'. Ook al kun je daar niet van eten."
"Ramses is glashelder!"
"Potjandikkie wat was die man knap!"
"Shaffy Chantant was erg gedurfd en avantgardistisch. [...]
Men had zoiets nog nooit gezien. Ik denk ook niet dat het in het buitenland bestond op deze manier. Er kon van alles. Ramses had zijn eigen tour de chant, Liesbeth List de hare - ik begeleidde Ramses en Ramses begeleidde Liesbeth. Daar tussendoor waren er eenakters, bijvoorbeeld van Cocteau. Hele korte kluchtjes die daar prima in pasten. Jules Hamel deed dat en Lodewijk de Boer heeft heeft nog eens iets geregisseerd. Joop Admiraal deed gedichten, van Lodeizen. Het was een prima samenstelling. De pers vond het schitterend! We hadden vanaf het begin goeie kritieken. En het publiek ging ook uit z'n bol. Heel bijzonder."
Nog op het toneel
dan vindt hij de marihuana uit
brandend ogenblik
You would have broken my heart
But you waved your magic wand
(in 1969 geschreven, voor Ramses)
"What lovely words.
"voor de vriendelijke woorden over ons denkvermogen en het 'kijk omhoog'"
"Toen ik in 2000 in het Lucas ziekenhuis was opgenomen met een zware depressie,
was Ramses daar ook, na een hersenbloeding.
Ik had door mijn elektroshocktherapie zwaar geheugenverlies, hij door de attaque die hij gehad had.
Vaak zaten we samen beneden.
"Hans Teeuwen is zoals Ramses Shaffy was in zijn begintijd: dat was als een ontploffing."
"Ramses, koning van de smoezen, de boetes, de taxi's, het applaus,
de roem, de refreinen, de liefde, de kleedkamers, de wodka, het
geluk, het ongeluk, de tienduizend vrienden, ik groet je uit het
diepst van mijn hart."
"Ramses zei: 'Nederland zit te wachten op mensen zoals jij en ik, met ander bloed.'"
"Ramses betoverde mensen. Doordat hij in hun buurt was werden die mensen veel leuker dan je dacht dat ze waren."
"Ik vond het altijd zo'n mooi verhaal dat toen de briefjes van vijf
(gulden) uitkwamen, hij die zo lelijk vond dat hij ze gewoon op
straat uitstrooide."
"Jaren terug heb ik hem eens geïnterviewd voor de Nieuwe Revu, wat een
ietwat moeizame excercitie was omdat hij net bij de tandarts vandaan
kwam voor een nogal heftige zenuwbehandeling, en hij met een
opgezwollen wang nauwelijks kon spreken. De aanleiding was de film
'Op Hoop van Zegen', en op de vraag wat voor rol hij daarin speelde
was het antwoord, 'Ieuwee', en na de reacties, 'wat?' 'Ieuwoh!!!'
Kwamen er nog wat daarop lijkende klanken, tot eindelijk overkwam dat
hij 'Simon' wilde zeggen. 'En wie is dat?' 'De iwwe'. 'Wat?', 'Iwwe!'
- wat uiteindelijk 'schipper' bleek te zijn. Vervolgens kregen we
allebei de slappe lach, en ik geloof dat we het gesprek toen maar bij
een andere gelegenheid hebben overgedaan."
"Machiavelli zei eens: 'De meeste mensen springen liever op iemands kar, dan dat ze er zelf een trekken'.
Grote kunstwerken komen vaak tot stand als een kunstenaar besluit
om juist níet met anderen mee te liften, maar zelf de kar trekt, en
zijn eigen weg gaat. Zo'n keuze vraagt creativiteit en wilskracht.
Visie en doorzettingsvermogen. En soms ook nog: volharding en
overlevingskunst. Eigenschappen die niet iedereen in die combinatie
gegeven zijn.
"(...) En bovendien vind ik dat Ramses het mooiste Nederlands spreekt dat ik ooit gehoord heb.
Hij is een soort van Don Quichot
Hij is een droom van vlees en bloed
Hij kijkt alleen omhoog
Hij is weerloos, tijdloos, grenzeloos
Zijn stem is eb, zijn stem is vloed
Alleen een stad, een havenstad
Want hij kijkt alleen omhoog
Hij is weerloos, tijdloos, grenzeloos
"Zoals Ramses zelf al zei: een loot van een edele houtsoort waar de burger
geen poppetje naar gerief uit kan snijden."
"Shaffy draai ik nog steeds, zoals ik ook Brel nog steeds draai."
"Ik moest achter je vleugel gaan zitten en na drie minuten te hebben gespeeld en gezongen
zei jij met omfloerste stem: 'je bent aangenomen'.
Door het dolle heen was ik.
Dat zou het begin zijn van mijn (...) 'carrière' als fluitist, componist, pianist en zanger.
(tegen de webmaster, 1 oktober 2005:)
Focus heeft altijd een knipoog naar het cabareteske gehad.
En ook de humor in de muziek zelf, dat heb ik echt bij Ramses geleerd.
En de theatrale manier van sommige melodieën te spelen.
"Zoals Ramses het doet: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder,
dat is mijn levensmotto al een aantal jaren."
"Ramses geeft mij een ongelooflijk warm gevoel, al decennia lang.
Hij is het mooiste, liefste en talentvolste mens dat ik ken."
(tegen de webmaster, 31 mei 2006:)
"Ramses en ik kennen elkaar al zo'n veertig jaar. Ik was met Henk van Ulsen aan het repeteren, toen hij binnenkwam.
Ik was op slag verliefd. Ik hou zoveel van die man! Je voelt je zo lekker bij hem. Zoals hij dat doet, met mensen..."
(in zijn 'Cabaretbijbel' uit 1970:)
"Zijn cabaretensemble 'Shaffy Chantant', dat op 22 oktober 1964 officieel startte in het Miranda Paviljoen
aan de Amstel was een sensatie:
"Zijn uitermate succesvolle grammofoonplaten hebben de oude legende nog lang in stand gehouden
en men kan het alleen maar betreuren dat Ramses Shaffy zover
van zijn oorspronkelijke cabaretdoel is verwijderd geraakt,
dat hij voor de zoveelste maal 'onderweg' is naar onbekende doelen.
Met zijn geniale talent zou hij buitengewoon geschikt zijn voor een goede, moderne musical."
"Ramses Shaffy met vriend in de zaal. Was eerst wel bang dat het
niet goed zou gaan. Bij Jasperina heeft hij eens de hele show
verknoeid. Maar alles ging goed. Na de pauze hoorde ik hem telkens
zo kinderlijk lachen. Na afloop stond hij ineens levensgroot in de
deur van onze kleedkamer. Grote flambaar op zijn hoofd, wel
drankzuchtig riekend, maar zo hartelijk en verward enthousiast dat
ik er helemaal van ondersteboven was. Drukte mij eindeloos lang de
hand."
"Ik vind Shaffy geweldig goed. Dat zag je laatst op het Grand Gala du Disque. (...) Dan zie je dat het een voordeel is acteur te zijn. Geweldig goed!"
"Ramses: icoon, emotie, tekst, onnavolgbare timing, verleden, toekomst... tijdloos."
Deze pagina heet 'en bewonder' en alle citaten getuigen inderdaad van (enorme) bewondering.
Het geheel krijgt daardoor misschien een beetje het karakter van een hagiografie.
Tsja, het valt ook niet mee om kritische geluiden te vinden.
Zo die er al zijn, dan hebben ze bijna altijd met de alcohol te maken.
|