'De Suite-tapes', deel 1
De Shaffy Suite is een serie op de Concertzender over de muziek van Ramses Shaffy. Voor iedere aflevering wordt er iemand geïnterviewd uit het 'gevolg' van Shaffy, die intensief met hem heeft samengewerkt. Deze keer: theaterproducent Cor Franc.
Ooit maakte hij voor de Avro een langdurige radioserie over zijn grote idool Frank Sinatra. Later produceerde hij de concerttour Ramses '97 en dit jaar de theatershow 'Zing-vecht-huil-bid-lach-werk-en-bewonder', een ode aan het Shaffy-repertoire met Mylène d'Anjou, Frans van Deursen en Vera Mann.

Cor Franc:

"Dit repertoire moet gezongen blijven worden"

- Wat was je eerste kennismaking met de muziek van Ramses?

"De elpee 'Zonder bagage' sloeg bij mij begin jaren zeventig in als een bom. Ik vond zowel de teksten als de muziek fantastisch. Een stuk als 'Als 't stormt' bijvoorbeeld, de heftigheid waarmee hij dat zingt en de boodschap die daarin zit. Dat trof mij toen heel erg.
Ruud Bos heeft als arrangeur in een aantal stukken een bijna Amerikaanse big bandsound ingebracht. Dat past heel goed bij Shaffy, vind ik. Het titelnummer is een prachtig voorbeeld, en ook in 'Loop door' zit die Amerikaanse swingdrive. Dat is muziek waar ik heel erg van hou."

- Jammer dat zijn muziek niet vaker op die manier gearrangeerd is?

"Ja, dat vind ik wel. Hij heeft veel met Louis van Dijk gedaan. Dat zijn fantastische opnames, waar heel sterk jazzy invloeden in zitten. Dat heeft de muziek van Ramses ook in zich. Maar toch had ik graag gewild dat iemand als Ruud Bos - en er waren ook wel andere arrangeurs die dat gekund hadden - met goede, grotere orkesten aan de slag waren gegaan, dat er meer met strijkers was gewerkt."

- Ramses is, net als jij, een grote bewonderaar van Frank Sinatra. Kun je dat in zijn muziek terughoren?

"Ja, dat kun je heel goed bij hem terughoren! Shaffy heeft wel eens gezegd, dat toen hij Sinatra had horen zingen op en plaat 'Only the Lonely' zijn eerste reactie was: 'Oh, dus zo kun je ook zingen! Zingen wat je meent!' Dat is hoe Ramses het is gaan doen, zoals Sinatra het ook altijd heeft gedaan. Het zijn mensen die niet zo maar een liedje zingen, de tekst en muziek goed weten te brengen, maar die een performance van zo'n liedje weten te maken, hun eigen persoonlijkheid in zo'n liedje weten te stoppen, waardoor je een verhaal op je afkrijgt: een emotie, een boodschap. Dat is waar Shaffy geweldig in is, waar Sinatra geweldig in was."

- En hun timing...

"Ja, als je Sinatra wil meezingen dan zal het je niet lukken. Al studeer je tot je en ons weegt: het lukt je niet om synchroon met Sinatra mee te zingen. Voor Shaffy geldt hetzelfde. Die heeft ook een onnavolgbare timing. Je weet nooit precies wat hij doet en hij doet het ook iedere keer weer anders, dus er zit een heerlijke onregelmatigheid in, die iets extra's geeft."

- Zijn er bepaalde nummers waarin de invloed van Sinatra in het bijzonder terug te horen is?

"Heel sterk in '5 Uur'. Ik denk, als Sinatra dat lied in die tijd gehoord had, dan had het zo op de elpee 'Only the lonely' kunnen staan. Sinatra had het zo kunnen zingen. Er zit die combinatie in van diep in de nacht, eenzaamheid... een wat jazzy, rokerige sfeer.
En een liedje als 'De oude man', daar zit ook zo'n timing en sfeer in, die het een Sinatra-achtige song maakt."

- In 1991 zong Shaffy Sinatra-liedjes in de Rotonde, hoe vond je dat?

"Redelijk... Ik vond lang niet alles goed, het was niet echt hartveroverend. Het beste Sinatra-stuk vond ik eigenlijk 'Sammy' in het Engels, wat hij toen ook zong. Daarin kwamen Shaffy en Sinatra naar mijn gevoel het beste bij elkaar."

- Dat is ook een nummer wat Sinatra had kunnen zingen?

"Dat denk ik wel. Sinatra had dat zo kunnen doen.
Er is een prachtige uitvoering van Blossom Dearie. Iemand uit haar omgeving heeft die vertaling gemaakt - heel prachtig. Zij is ook de eerste geweest die 'Sammy' in een verstilde vorm heeft uitgevoerd. Zo heeft Ramses het nummer oorspronkelijk ook bedoeld, vertelde hij me in het midden van de jaren negentig. Er zit veel meer reflectie in dan in de oorspronkelijke uitvoering, die een grote hit geworden is als single, maar meer naar een vrolijk deuntje neigt. In de concerttour van 1997 heeft Ramses het zelf ook in die verstilde vorm gedaan, met alleen pianogeleiding. Dat is de echte Sammy."


(burgemeester Cohen, Cor Franc, Ramses Shaffy, september 2005)

- Hoe is het contact tussen jullie ontstaan?

"Ik geloof dat ik rond 1994 of 1995 benaderd ben met de vraag of ik een concerttour met Shaffy wilde doen, ik weet het niet meer precies. Ik weet nog wel wat mijn eerste reactie was. Dat is het woord dat ik tot op de dag van vandaag gebruik: een original. Ik ben altijd erg geïnteresseerd geweest in songwriters, die niet alleen artiest zijn, maar ook, zoals Shaffy, prachtige melodieën en teksten schrijven.
Vanuit dat gevoel ben ik met hem gaan praten en zijn we aan de slag gegaan om dat concert te maken."

- Het had een moeilijke aanloopperiode...

"Productioneel was het een ramp. Toen we eindelijk zo ver waren dat het programma in elkaar zat en de repetities konden beginnen, brak hij zijn heup en moest de voorstelling uitgesteld worden. Dat was midden 1996. Toen werd het uitgesteld naar het voorjaar 1997. Toen we de eerste try-out zouden gaan doen, verloor Ramses zijn stem. Dan krijg je iets bij het publiek van: zal hij wel komen, gaat het wel door? Maar op een gegeven moment zijn we begonnen en heeft hij dertig, veertig concerten, fantastische concerten gedaan! Hij kreeg hele goeie recensies, was in topvorm!
En er waren drie zangeressen om hem heen: Martine Grünwald, Manuëla Kemp en Rolinha Kross. We hadden een variant op zijn Chantant-gedachte: nieuwe, jonge talentvolle mensen erbij, die ook zijn repertoire zongen. Uit die tijd stamt mijn idee dat je het Shaffy-repertoire heel goed door anderen kunt laten zingen. In die zin zijn zijn liedjes vergelijkbaar met de Amerikaanse standards: goeie composities, mooie teksten met verhaal erin en alle uitdaging voor de uitvoerende artiest om er je eigen ding van te maken, zoals Shaffy dat ook altijd gedaan heeft."

- Was de drank in die tijd een probleem?

"Het was niet eenvoudig om met hem te repeteren, Het is een hele aparte periode geweest, want hij was nogal onberekenbaar, kwam niet altijd opdagen. En als we hem ophaalden, dan ging hij wel mee, maar was niet altijd in staat om te repeteren.
Ramses moest optreden! Alles wat daarvoor zat, dat moest dan wel, maar ging heel lastig. Vanaf het moment dat hij is gaan optreden, werd hij steeds beter, makkelijker en enthousiaster. En we hadden een fantastische groep om hem heen, zangeressen en productiemensen, die hem ontzettend hielpen, dus uiteindelijk is het heel goed gekomen, maar die repetitieperiode daar word ik 's nachts nog wel eens van wakker..."

- Hebben jullie in de periode daarna nog contact gehad?

"Ja zo af en toe. Er is ook sprake van geweest dat er een vervolg op dat concert zou komen, maar dat is door allerlei oorzaken toen niet van de grond gekomen. En anderhalf, twee jaar geleden, voor deze nieuwe voorstelling, is het contact weer steeds intensiever geworden."

- Was Ramses meteen enthousiast over het idee dat anderen zijn repertoire zouden zingen?

"Ja, Ramses gaf niet alleen zijn toestemming, hij was meteen heel enthousiast. Ramses vindt het fantastisch als andere mensen zijn liedjes zingen! Ik heb hem heel erg betrokken bij de voorstelling. Ik ging heel vaak naar hem toe, praatte er met hem over, legde hem ideeën voor. Soms kwam hij ook zelf met een suggestie. Ook heb ik het script met hem doorgelopen, liedje voor liedje, pagina voor pagina. Het was fascinerend hoe Ramses vaak tot in de details kan uitleggen waarom hij in een tekst een bepaald woordje gebruikt heeft.
Bijvoorbeeld in het liedje 'Eendje'. Het eendje vaart uit, de ouders blijven achter voor een huis... of voor hun huis? Die tekst was niet goed vastgelegd. Ik wist niet goed wat het moest zijn. Ramses zei meteen dat het een huis moet zijn, want de eendjes staan zo maar ergens op een plek in de wereld, het eendje gaat niet weg bij het huis van de ouders, ze zijn eigenlijk allemaal zwervers."

- Is hij ook bij de repetities geweest?

"Ja een paar keer. Dat was fascinerend en spannend voor iedereen, want hij is toch degene die de muziek geschreven heeft. Je hebt te maken met de authentieke, oorspronkelijke bron, hij is de enige op de wereld die weet waarom hij een lied geschreven heeft en wat hij ermee wilde bereiken.
We hebben toen gerepeteerd en hem een aantal dingen waarmee we bezig waren laten zien. Daar heeft hij op gereageerd, aanwijzingen gegeven en verteld over de achtergronden bij liedjes. Ik herinner me bijvoorbeeld 'La Mouette', daarvan zei hij: 'De meeuw is een vogel die vertrouwt op de wind. Daar gaat hij op mee. Maar toch maakt hij soms hele onverwachte wendingen. Dat zie ik als een stijl van leven: grilligheid, onverwachte dingen. Oorspronkelijk zou Vera dat liedje zittend zingen. Maar Ramses zei: 'Er moet meer het gevoel ontstaan van vliegen, vrij zijn in de lucht, zoals een meeuw zo prachtig boven water aan zee kan doen. Dat hebben we toen aangepast, Vera Mann heeft er in haar uitvoering meer dat gevoel ingelegd."

- Er zitten ook een aantal nummers in die nooit op de plaat zijn verschenen. Hoe ben je die op het spoor gekomen?

"In 1997 heb ik een zak met bandjes van Rames gekregen. 'Ga dat maar eens beluisteren, zoek dat maar eens uit'. Dat heb ik toen ook gedaan, maar de concerttour met hem was toen inmiddels afgelopen. In de voorbereiding op dit programma ben ik opnieuw door die bandjes gegaan en kwam ik een aantal songs tegen die ik niet kende of waarvan ik dacht dat er geen muziek bij bestond. Daarvan heb ik er twee uitgezocht: 'Ik had jou als een deur achter me dichtgedaan' en 'Brief uit New York'. Prachtige nummers, die uit een vuilniszak tevoorschijn zijn gekomen.
'Brief uit New York' is een tijdloos nummer. Er zit een grote emotie in, eenzaamheid: alleen in die grote stad New York zitten. Ik ken New York goed, ik heb er een tijd gewoond. Het meesterlijke van Ramses is, dat hij in weinig woorden New York heel treffend neerzet. Je ziet in weinig woorden voor je, hoe de stad is, die ervaar je. Daar dan de hartekreet van die eenzaamheid inleggen, maar ook de cultuur omschrijven van die grote stad, dat vind ik echt fenomenaal."

- Jeroen Krabbé zei 'Die nummers van Shaffy, daar moeten ze vanaf blijven'. Ook bij sommige andere fans leeft dat idee. Wat vind je daarvan?

"Ik vind dat klinkklare onzin! Hij heeft ruim tweehonderd liedjes geschreven. Shaffy is misschien wel de beste songwriter van Nederland, hij hoort in ieder geval bij de Top 3. Omdat die liedjes zo mooi zijn, vaak een universele inhoud hebben, ook al zijn ze biografisch. We hebben het zelf ook meegemaakt, waarover hij zingt, of hunkeren ernaar. Ik vind dat dat repertoire gezongen moet blijven worden, omdat het prachtige muziek is. Laten we hopen dat hij nog lang bij ons is, maar Ramses is nu 72 en hij treedt nauwelijks meer op. Ik zou het triest vinden, wanneer zijn muziek zou verdwijnen, omdat anderen dan hijzelf het niet zouden mogen uitvoeren!
Van mensen die naar onze voorstelling komen, krijg ik niet het gevoel dat ze nostalgisch naar het verleden zitten te luisteren, het is gewoon muziek van vandaag!"

- Hoe zou je zijn muziek kunnen typeren?

"Muzikaal is hij niet Amerikaans, maar echt Europees. Zijn invloeden komen uit Europa. Hij is in Nederland opgegroeid, maar zijn de wortels zijn Russisch, Pools, Slavisch. De blues zit er ook in, dat is Amerika. Zijn teksten vind ik op het niveau van Amerikaanse standards, zoals Cole Porter, Laurence Hart en Irvin Berlin ze schreven. Shaffy weet gewone, emotionele dingen heel bijzonder te verwoorden, terwijl je geen moeite hoeft te doen om het te begrijpen. Hij heeft een beeldspraak vaak... de oude man schuifelt schimmig in de mist: je bent meteen thuis!
Ik vind hem dus passen in de traditie van Amerikaanse tekstschrijvers, maar hij wijkt in die zin af, dat alle eerste regels van z'n liedjes je meteen tussen je ogen raken. Je bent meteen thuis, weet meteen waar het over gaat. 'Ik schrijf je deze brief uit New York'; 'Ik had jou als een deur achter me dichtgedaan'; 'De wereld heeft me failliet verklaard'; 'De oude man schuifelt schimmig door de mist'. En dan weet hij toch een liedje lang de aandacht vast te houden, een verhaal te vertellen, terwijl je eigenlijk al gelijk weet waar het over gaat. De Amerikanen bouwen nogal eens naar het einde toe en herhalen in een refreintje vaak weer wat ze al eerder hebben gezongen. Dat doet Shaffy bijna nooit, die blijft vertellen, tot het einde aan toe.
Dat is ook waarom het zo moeilijk is om dat repertoire in te studeren. Je kunt niet terugvallen op herhalingen, het is steeds weer nieuw. In die zin neemt hij ook internationaal een unieke, eigen positie in. We moeten er heel erg trots en zuinig op zijn, dat dit tot ons erfgoed behoort.
Er zou meer vertaald moeten worden in goed Engels, zoals dat met Sammy gebeurd is. Het zou het buitenland in moeten."

(interview: © Sylvester Hoogmoed, oktober 2005)


Meer over de voorstelling ' Zing-vecht...'

Meer over de Shaffy Suite



ramses.fanpagina.nl
Ramses Shaffy Website Als het stormt in je hart, ga mee, ga mee...