In memoriam Eva van Slooten

Op 26 mei 2014 is Eva van Slooten - Repper overleden, jarenlang de manager van Ramses en tot het einde aan toe een hele goede vriendin. Op zijn verzoek werd ze na zijn dood lid van het bestuur van de Stichting Ramses Shaffy, die de nalatenschap beheert.

Mede-bestuurslid Peter Heijligenberg leerde Van Slooten in 1985 kennen, toen hij de bovenbuurman van Ramses werd aan de Herengracht. "Ramses sprak altijd vol bewondering en vertrouwen over Eva. Ze hadden een fantastische verstandhouding." Dit had misschien te maken met het feit dat ook Van Slooten van buitenlandse afkomst was - ze werd geboren in Hongarije en vluchtte in de oorlog als tiener via een omweg naar Nederland. Daarnaast zal haar gevoel voor humor Ramses hebben aangesproken. Maar vooral hielp ze hem orde en regelmaat in zijn leven te brengen. "Dat is misschien het succes van onze samenwerking geweest," herinnerde ze zich later. "Er kwam een rust in zijn leven, waar hij in zijn hart ook behoefte aan had."

Van Slooten werkte begin jaren tachtig voor Henk Elsink en kwam in contact met Liesbeth List toen die samen met de cabaretier een programma maakte. Via Liesbeth leerde ze ook Ramses kennen, met wie het meteen goed klikte. Ze ging zijn zaken behartigen en toen hij in 1985 voor het eerst sinds lange tijd weer met een theatershow kwam fungeerde ze ook als chauffeur.

Datzelfde jaar ging Ramses weer in Amsterdam wonen, na lange tijd in Bhagwan-communes te hebben geleefd, hij vond een woning aan de Herengracht 287. Van Slooten: "Het was eigenlijk een kantoorpand dat verbouwd werd. Hij ging een praatje maken met de mannen die daar aan het werk waren. Het bleek de ideale afmetingen te hebben voor zijn vleugel. Op onnavolgbare wijze liep hij door dat pand alsof het al van hem was. Hij wilde het coûte que coûte hebben en heeft net zolang gepraat tot hij het voor elkaar kreeg! De eigenaar zou er een douche in laten zetten en voor Ramses was het ideaal! Maar de huur was fors en hij was zo arm als Job... Hij heeft wat oude meubels uit mijn garage meegenomen, bij het Leger des Heils haalde hij servicegoed, hij kocht verf voor de vloer, het ging allemaal razend snel. Je hoort het nooit iemand over hem zeggen, maar hij was een hele praktische man. Wat hij nodig had - dat was niet veel - daar zorgde hij voor. Hij kende ook meteen alle winkeliers uit de zijstraatjes in zijn buurt, was daar meteen ingeburgerd."


(Ramses ontspannen thuis aan de Herengracht, foto: Frank Berkelmans)

Van Slooten keek met veel genoegen terug op de periode waarin ze Ramses' manager was. "Het was een hele leuke tijd. Ik zei wel eens tegen Ramses: 'Je bent een magneet voor sympathieke mensen.' Dat clubje om hem heen: als de hele wereld zo was, dan zou er nooit ergens oorlog zijn. Het was een ontspannen tijd. We werden er niet rijk van maar iedereen kon rondkomen."
De Ramses die zij leerde kennen, was een hele andere dan het grillige icoon uit de jaren zestig en zeventig. "Wat mij altijd verbaasd heeft, is hoe hij alle touwtjes in handen hield. Hij tekende nooit ongelezen een contract, ik stond erop dat hij alles zou lezen en dat deed hij goed, hij haalde er wel eens dingen uit. En hij was altijd op tijd. Als ik hem kwam ophalen aan de Herengracht, dan stond hij meestal al aan de deur, dan zei hij: 'Ik hoorde je hakjes al.' In al die jaren is het maar één of twee keer gebeurd dat hij niet klaarstond. Wat soms wel moeilijk was: het vertrek na afloop van optredens. We waren altijd de laatste die het pand verlieten, daar had hij moeite mee. Of dat nou was omdat hij er tegen opzag alleen thuis zou zijn...? Meestal ging hij ook nog eventjes wat drinken in de buurt. Dan liet ik hem los..."

Na tien jaar moest Van Slooten medio jaren negentig met pijn in het hart stoppen als manager. Haar man was ernstig ziek geworden en vereiste al haar zorg. Heijligenberg: "Ramses heeft dat heel erg naar gevonden. Maar op de achtergrond is Eva altijd betrokken gebleven en ze bleef een hele grote, waardevolle vriendin. Ze behartigde de zaken van Ramses heel goed, de moeilijkste klussen wist ze op te lossen. En net als Liesbeth had ze het vermogen om Ramses te laten zijn wie hij was."

(Eva van Slooten in een rolstoel bij de begrafenis van Ramses, foto: Jaap Reedijk)

Eind jaren negentig besloot Ramses dat zijn nalatenschap later ten goede moest komen aan jonge kunstenaars. Hij vroeg zijn voormalige manager of die bestuurslid wilde worden van de stichting waarin dat moest worden gerealiseerd. Net als Peter Heijligenberg, die haar de afgelopen jaren goed leerde kennen. "Eva had grote bestuurlijke kwaliteiten. Ze zag heel snel de kern van een probleem, had een ongelofelijke helderheid van denken. De laatste jaren ging het fysiek steeds moeilijker, maar ze hield een glasheldere geest, met één opmerking kon ze precies de spijker op de kop slaan. En ze hield een groot gevoel voor humor, ook de laatste week van haar leven nog. Zo'n klein lichaampje met zulke heldere ogen en zo'n ongelofelijk vermogen om prachtige zinnen te maken..."
Tegen de dood zag ze niet op. "Eva was ervan overtuigd dat ze haar man Cor en Ramses weer zou zien. 'Ik ga de groeten van jullie doen aan Ramses,' zei ze. Dat was een zekerheid voor haar."