- Wat was het eerste optreden dat je gezien hebt?

“Dat was in Leiden, een voorstelling die hij samen met Vincent Walter deed.
Omdat ik er zo weg van was en zoveel platen van hem had vond een vriendin dat ik na afloop naar hem toe moest. Zij zou dan een foto van ons maken.
Ik durfde niet goed. Ramses had dat in de gaten, toen ik uiteindelijk toch voor hem stond. Hij liet me beloven dat als ik ooit nog eens naar een voorstelling van hem zou gaan, dat ik dan opnieuw naar achteren zou komen. Dat heb ik daarna braaf iedere keer gedaan. Altijd ben ik hem even gedag gaan zeggen.”

- Hoe vaak is dat gebeurd?

“Heel vaak. Sinds ik kinderen heb en een oppas moet regelen minder, maar er is een periode geweest dat ik wekelijks naar een voorstelling ging. Ik had een OV-kaart, dus reisgeld kostte het me niet. Dat was in de periode van de handtekeningenactie.”

- Vanwaar die actie?

“Hij zong in de jaren tachtig veel nieuwe liedjes, het zou zonde zijn geweest als die verloren waren gegaan. Toen er steeds maar geen nieuwe plaat kwam, zijn we zelf actie gaan ondernemen. Marianne - ik weet haar achternaam niet meer - en ik waren de motor achter die handtekeningenactie en af en toe hielpen er ook anderen, zoals een Aletta, waarvan ik ook de achternaam vergeten ben. We deelden voor het concert brieven uit, met de vraag: ‘Als er een nieuwe Shaffyplaat zou komen, zou u die dan kopen?’ In de pauze en na afloop haalden we die dan weer op, met de handtekeningen. Mensen reageerden altijd positief, het werd erg gewaardeerd. Vaak kregen we achteraf nog handtekeningen per post toegestuurd.”

- Hoeveel waren het er in totaal?

“Geen idee, de meeste heb ik weggedaan. Alleen als er leuke opmerkingen op stonden heb ik ze bewaard.”

- Hebben jullie toen contact opgenomen met de platenmaatschappij?

“Marianne heeft met Gerrit den Braber contact opgenomen [die eerdere platen had geproduceerd, sh] en die heeft het verder geregeld. Zij is in die tijd ook nog geïnterviewd op de radio, ik moest toen werken, stond voor de klas.
Ik weet nog dat de plaat gemaakt is op voorwaarde dat we een flinke stapel kochten om zelf te verspreiden. Ik heb Ramses er ooit eentje voor zijn verjaardag gegeven, maar ik weet niet of dat het exemplaar is dat hij nu heeft, want als iemand zei: ‘Goh leuk, een nieuwe plaat!’, dan gaf hij hem meteen weer door.
Toen de plaat opgenomen zou worden, vroeg Ramses welke nummers we er graag op wilden hebben. Marianne noemde ‘Meneer Koek’ en zelf herinnerde ik me nog een stukje tekst uit een liedje dat ik in die allereerste show met Vincent Walter had gehoord: ‘tussen de whisky en de wodka’. Dat bleek om het nummer ‘Feestje’ te gaan, dus dat is ook op die elpee gekomen.”

- Zijn er nummers waarvan je het jammer vindt dat ze nooit op een plaat zijn gekomen?

Ja, ‘Schuchterheid’ bijvoorbeeld. Dat staat ook niet in het tekstenboek. Heel zonde.

- Zag je Ramses ook wel eens buiten de optredens om?

“Het gebeurde wel dat we na een optreden met een hele groep naar z’n huis gingen. Iedereen was welkom.
Ik heb hele leuke dingen met hem meegemaakt. Het is gewoon een ontzettend warme, hartelijke man.”

Ramses & Liesbeth in 'Kussen' (foto: Francien Bijleveld-Coops)

- Is er een duidelijk onderscheid tussen het List- en het Shaffy-publiek?

“Dat vind ik moeilijk te onderscheiden. De meeste fans hebben denk ik wel een duidelijke voorkeur voor de een of de ander. Er zijn mensen in de zaal die speciaal voor Liesbeth komen, of – zoals ik - voor Ramses. Ik voel altijd een spanning in de zaal en de ontlading als hij opkomt.”

- Was ‘Kussen’ niet het programma waarin ze de meeste nummers samen deden?

“Ja, er was wel een blok liedjes die Liesbeth alleen deed, en Ramses deed er ook een paar achter elkaar, maar voor de rest deden ze de alles gezamenlijk.”

- Het was een apart programma: hun oude hits zongen ze niet.

“Nee, maar wel hele mooie liedjes. En ik heb die zo vaak gehoord dat het voor mij nu ook hits zijn geworden.”

- Stond het publiek open voor de nieuwe nummers?

“Volgens mij wel, al merkte je dat het erg gewaardeerd werd als ze aan het einde dan toch nog wat oude nummers zongen. Dan kon iedereen meezingen.”

- Dus het nieuwe repertoire sloeg wel aan, hoewel de kritieken niet zo goed waren.

“Ik heb niet het idee dat het niet aansloeg, helemaal niet. De critici die dat schreven waren waarschijnlijk geen liefhebbers, die stelden zich er niet voor open.
Het was een ander soort programma dan de vorige. Het was geregisseerd door Haye van der Heyden, met sketches erin, grapjes en dat soort dingetjes. Het was allemaal meer gepland. In zijn soloprogramma’s werd ook wel gesproken, maar dan was het wat spontaan opkwam, of hij reageerde op wat er uit de zaal geroepen werd. Dit was meer een geregisseerd programma. Maar niet ten nadele hoor!
Het mooiste vind ik de soloprogramma’s met alleen maar liedjes. Dat was vaak zo sfeervol; het was ook vaak in wat kleinere zaaltjes.”

- Hoe hij dan het ene liedje liet overlopen in het andere…

“Ja, dan speelde hij wat op de piano en ineens was het een liedje!

- Je bent, neem ik aan, in 2004 ook naar de come back-optredens in het programma van Liesbeth geweest?

“Ja, dat was uniek! Er is een periode geweest dat je bang was dat zoiets nooit meer zou gebeuren.
Als ik nu zou horen dat er weer een optreden komt: dat gaat voor alles!”

(interview: © Sylvester Hoogmoed, sept.'05/jan.'06)

Portretten door Monique van Zandvoort

Een deel van haar Shaffy-collectie

Meer over de Shaffy Suite

ramses.fanpagina.nl
Als het stormt in je hart, ga mee, ga mee...